Lidija Paulin otkriva nam kako je violončelo osvojilo njeno srce

Banjalučanka Lidija Paulin muzikom se bavi od 1998, a violončelo je počela svirati 1999.

Razgovarala: Ilma Jakubović Rafuni

Završila je osnovne studije na Akademiji umjetnosti u Banjoj Luci, master studij iz violončela na Muzičkoj Akademiji u Sarajevu, a trenutno je na završnoj trećoj godini doktorskih studija na Fakultetu muzičke umetnosti u Beogradu. Od 2014. zaposlena je u Sarajevskoj filharmoniji, a zvanje asistenta na Akademiji umjetnosti u Banjoj Luci stekla je 2021. U razgovoru ističe u čemu pronalazi inspiraciju i kojim se muzičarima divi.

Kada je violončelo osvojilo vaše srce?

S obzirom da instrument počinjete da svirate u dječjem uzrastu, mnogo vremena prođe družeći se s njim. Nekad se pokaže da možda izabrani instrument nije za vas, ali ja sam imala sreće da sam još kao vrlo mlada imala pravi impuls i rezultiralo je tako da upravo taj instrument osvoji moje srce.

Jeste li zadovoljni stazama koje ste birali na svom putu?

Kada je umjetnost u pitanju, ona najčešće bira vas. Nakon svog iskustva i karijere, što kao violončeliste što kao vokalnog izvođača, ne bih mogla izabrati niti se zamisliti na bilo kojem drugom putu. Moja profesija me ispunjava i radim je iz ljubavi, što je za mene najbitnije. Klasična muzika takođe ne zaostaje za novim tehnologijama. Filharmonije brojnih gradova modernizuju svoje repertoare, ali i mjesta koncerata. Klasična muzika je uvijek pratila trendove doba u kojem se nalazi, tako i mi trenutno pratimo dešavanja na svjetskoj sceni, i koncipiramo programe za široke narodne mase. Tako da publika ima mogućnost ne samo da čuje koncerte klasične muzike, već i koncerte filmske muzike, zabavne, koncerte filharmonije s didžejevima i mnoge druge kombinacije.

Koji su najvažniji projekti na kojima ste radili i zašto?

Prema meni su to koncerti, takmičenja i sve ono što mi je pružilo priliku da napredujem kao muzičar i da se na neki način približim esenciji muzike koja je moj glavni pokretač. Ne bih mogla da izdvojim neki poseban projekat, jer kao solista ikao kamerni i orkestarski izvođač, iz raznih uglova, pristupam muzici s jednakom posvećenošću.

Kako se razvija autentičnost u sviranju?

Autentičnost je kao posljednja finesa koja se razvija kod muzičara, takođe ne razvija se kod svih muzičara i direktno zavisi i od talenta i od posvećenosti prema radu. Nakon dugogodišnjeg ulaganja u svoje muzičko obrazovanje, razvijanja tehnike, to jest elementarnih alata, umjetnički izražaj i muzika dolaze kao kruna na sve što ste uložili do tada. Danas u muzičkom svijetu po autentičnosti prepoznajemo one najbolje među najboljima, te se odlučujemo za svoje favorite u skladu s našim senzibilitetom.

Kojim se muzičarima divite?

Veliki je broj izvođača kojim se divim. S obzirom da sam neko ko voli mnoge muzičke žanrove, od klasične scene bih izdvojila violončelistu Janosa Štarkera. Što se tiče ostalih muzičkih žanrova i s obzirom na bogati priliv muzičkih noviteta, to polje ostaje zauvijek otvoreno.

Kakvu muziku slušate?

Najčešće je to muzika koja odgovara mom senzibilitetu, kao što je jazz, blues, soul.

Kako se pripremate za nastup, imate li neke posebne rituale?

Kao profesionalni klasični muzičar priprema za nastup počinje od onog momenta kad se odlučite da se profesionalno bavite tim pozivom, stoga svako vrijeme i trud uložen u vježbanje i napredovanje postaje vaša najbolja priprema, a to je da budete profesionalni u svakom momentu.

Koje želje i planove imate kada je vaša karijera u pitanju?

Da se usavršavam i napredujem, i da održavam koncertnu aktivnost konstantno, jer kako kažu – učenje traje cijeli život.

Imate li savjet za muzičare koji upravo sada krče sebi put u svijetu muzike?

Na prvom mjestu konstantni rad, jer kroz procese učenja i sazrijevanja će imati priliku da osjete ono najljepše što muzika može da vam pruži. Oni koji su izabrali taj put znaju šta to znači.